Het lukt ons nooit, vrouw, zuchtte de man. Hij legde zijn iPhone op de tafel, prutste aan een boeketje gedroogde klavertjes vier vóór hem en duwde Perfectie? Geweldig! en Volmaakt geluk verder naar de tafelrand.
Boven lagen hun drie kinderen met wijd open ogen in hun bed. Het waren bijzondere kinderen.
De man zuchtte, nam zijn toestel en keek weer naar het scherm. ‘Amper negen van de veertig verordeningen voor deze maand zijn aangevinkt. Nog eenendertig. Dat halen we nooit. De perfectsurveillanten zullen ons voor de zoveelste keer beboeten.’
De vrouw , die juist bezig was met de tiende verordening: het raadsel ter voorkoming van dementie, keek haar man hulpeloos aan.
‘We doen zó ons best’, riep ze en ze streek een vettige haarlok met één wilde beweging naar achter. Ik moet vandaag nog minstens twee vluchtelingen redden, koffie gaan drinken in het zorgcentrum voor slachtoffers van seksueel geweld en dringend werk maken van het zelf kweken van Matcha thee. Ik heb niet eens tijd om te douchen, en zelfhygiëne staat ergens bovenaan het lijstje!’
De man veerde recht, had amper de helft gehoord. ‘Heb je trouwens al een afspraak gepland voor gewichtheffen? Volgens de PF kan je veel vlotter vrijen met endorfines. En je kent de richtlijnen in verband met standje acht…’ Hij bladerde ondertussen gejaagd vooruit en achteruit in zijn agenda. ‘Ik kan straks wat quality-timen met mijn moeder, zie ik, en daarna loop ik een marathon in het bos. Vink dus dat onthaasten in de natuur ook maar aan en hou er rekening mee dat het laat kan worden. Als ik enigszins kan, raap ik tussendoor nog wat zwerfvuil op, dan kan nummer zestien ook geschrapt worden. En als ik nu onmiddellijk die vijf brieven aan gedetineerden schrijf en die doodle invul voor die nieuwe planeet, dan staan we al op…?’ De man telde op zijn vingers.
‘Twaalf nog’, zei de vrouw, ‘maar je vergeet dat die de moeilijkste zijn. Hoor maar.’ Ze nam de IPhone en las: Voor mensen die nog kinderen hebben.
- een knuffel ieder uur voor de aanmaak van oxytocine
- minstens drie volle dagen je tent opslaan in de bergen voor de hechting
- speel samen een uur voor en na het eten en vlak voor het slapengaan, wissel wild en rustig af, creatief, leerrijk en constructief, bouw humor in
- wees alert voor afwijkend gedrag
‘Stop, ik wéét het!’ riep hij en liet zich terug in de zetel zakken. ‘
‘Die kinderen zijn er echt teveel aan. Met hen halen we het nooit. We hebben geen tijd, geen energie over.’ Hij wachtte even. ‘Misschien moeten we ze achterlaten in De Schuif voor Grote Problemen, vrouw. Het zijn tenslotte ook bijzondere kinderen en ze kunnen beter een tijdje bij andere mensen enkele omschakelingssessies volgen.’
‘Het is een moeilijke beslissing, man. Volgens het PF Front kunnen we eind volgend jaar aan de top van de gelukkigste landen ter wereld staan. Dat daar offers voor nodig zijn, dat begrijp ik. Maar ik zal ze missen.
‘Later, als de herprogrammatie goed verlopen is, kunnen we ze terug aanwerven,’ suste de man.
Na het vluggertje moest het gebeuren.

Boven hadden ze alles gehoord. Het jongste kind, Wiebe, woelde en draaide, wou eruit, bedacht zich, frunnikte met zijn lappenpop, propte die in zijn mond, gooide lakens en benen in de lucht en zwalpte met zijn lakentent. Zijn energie knalde uit zijn lijf.
Het middelste kind, Auke, wiegde zachtjes heen en weer, zong steeds hetzelfde liedje en staarde naar het hertje op het gordijn. Af en toe glimlachte het. Rond haar hing een onzichtbaar web.
Het oudste kind, Senne, lag muisstil. Alle signalen boorden zich een weg naar zijn hart en mengden zich met zijn eigen angst. Hij begreep het dilemma van zijn ouders en werd overspoeld door medelijden en schuld. Senne wilde troosten en getroost worden, voelde de onrust van Wiebe en zag het mistig landschap van Auke. Zijn buik en hart leidde hem.
Senne legde zich op Wiebe en omklemde de hand van het wiegende Auke. Dan zong hij het verhaal van de ouders. Hij gebruikte woorden die geruststelden. Warme woorden die rustig maakten, die doordrongen en gaten knipten in het web van Auke. Nu wisten ze alle drie wat ze konden verwachten.

De man en de vrouw waren onrustig, die dag. Na het gewichtheffen, veinsden de man en de vrouw allebei de perfectie zonder dat de andere er weet van had. Ze veinsden en vinkten. Daarna verpakten ze de kinderen stevig in aluminiumfolie. Op het domein van De Schuiven voor Grote Problemen waren de wachttijden enorm. Zover je kon zien, rijen en rijen schuiven. Zij deponeerden hen samen in een XL schuif en checkten nog eens of alles in orde was: het scherm bovenaan waar het kind werd gescreend en waar de filmkeuze automatisch werd aangepast aan de leeftijd, de stressverlagende objecten die binnen handbereik bengelden, de sondeslang, steriel afgedekt. De keuzeknoppen knipperden.
Even keken ze elkaar aan, drukten dan op het aftelscherm, duwden de schuif dicht en haastten zich naar hun gezamenlijke Botoxbehandeling. Aan de automaat bij de slagboom pikten ze eerst St.Janskruidcapsules mee. De PF had werkelijk aan alles gedacht.

De bijzondere kinderen ook.
Hun ontsnappingsplan zat mooi in elkaar, de taken waren verdeeld. Senne, de fijnbesnaarde, zou voelen, door de schuif heen, welke wachter ontvankelijk was voor muziek. Auke was bereid om haar web af te leggen. Zij zou eerst lokkend zingen, dan onweerstaanbaar en dwingend. De onstuimige Wiebe die als enige zichzelf kon loswrikken, zou als een wervelwind het eerst uit de schuif wippen.
Alles verliep vlot. Bij de derde schuivenwachter tintelde de buik van Senne. Hij gaf het afgesproken startsein, knikte. Auke legde haar web naast zich en betoverde de wachter met haar lied. De wachter kon niet anders dan de schuif openen. Als een springveer sprong de jongste de hoogte in en gooide het onzichtbaar web over de man. De schuivenwachter verstarde en zijn woorden vielen weg. Wiebe beet de folie van de anderen stuk en ze renden hand in hand uit het domein.
Voor de XL schuif wiegde de schuivenwachter zachtjes zingend heen en weer.

Ze doken de stad in. Het felle licht van de spots, de trams en bussen die voorbijraasden als een aaneengeschakeld lint, verblindde en ontregelde hen. Iedereen was gehaast om zijn taken te vervullen. Af en toe keek iemand hen na met gefronste wenkbrauwen. Kinderen waren zeldzaam en niet geliefd en er was een uitgesproken anti-bijzondere mensen beleid. Ze voelden zich alleen. Hadden kou en honger. Ze wilden rust.
Op het einde van een lange dreef met identiek dezelfde glazen woonblokken, bleven ze staan. Het laatste huis zag er anders uit dan alle anderen. Heel hoog en smal, met geveltrapjes , rondbogen en trapeziumvormige ramen.
De buik van Senne tintelde. ’Hier woont een bijzonder iemand’, zei ze en ze trok aan de bel. De gietijzeren kat schommelde op en neer. Een grote dikke vrouw deed open. Ze had een vriendelijk gezicht. De kinderen keken hoe ze zich door de deur wrong, en zich voorover boog. Een ontzaglijke spleet gaapte plots tussen twee melkwitte, opbollende pompoenen. Ze deinsden achteruit. Ze hadden nog nooit een dikke vrouw gezien. De vrouw trok er zich niks van aan.
‘Aangenaam’, zei de vrouw, ‘ik ben de vrouw van Lange Leo. Jullie zijn kinderen, neem ik aan.’ En ze ratelde door terwijl eerst haar buik, dan haar billen terug naar binnen floepten. De deurpost kraakte. ’Lange Leo zal blij zijn met wat afleiding. Hij voelt zich helemaal niet goed in zijn vel, hé kleintje.’ Ze draaide zich om en gooide een handkus naar de reusachtige man die driedubbelgevouwen en met zeven treden tegelijk van de trap kwam. Achter zijn oren groeiden koolbladeren en zoete puntpaprika.
’Klimmen jullie maar rustig in zijn nek, maak een gezellig praatje en ik zorg voor wat lekkers’, zei de vrouw en ze slofte weg.
Toen ze na uren terugkwam, bengelde Wiebe aan zijn neusvleugels. Auke wiegde zachtjes neuriënd op zijn tong en Leo dweilde de laatste traan van Lange Leo weg. Lange Leo had gepraat en gehuild en gepraat en gehuild. Dat hij zo graag een perfect wou worden maar dat zijn sollicitatie een flop was. En ja, hij wou echt wel klimaatneutraal leven, maar wat doe je dan als rasechte vleeseter? Met stinkscheten als kanonkogels … En dan die voeten! Hoe moeilijk was het wel niet voor hem om zijn voetafdruk zo klein mogelijk te houden. Het PF front hield hem in de gaten. Wedden dat hij op de zwarte lijst van bijzondere personen stond?
Alles moest eruit. Hoe nutteloos hij zich voelde, hoe hij hunkerde naar appreciatie en diep contact. Hoe alles zijn zelfrespect had aangetast.
De kinderen hadden geluisterd, het ene al wat meer dan het andere. Ze hadden geknikt. Ze begrepen. Ze besloten samen te blijven. Ze hadden een plan.
Vanaf dan vierden de vijf IPF-ers, elke dag op Instagram hun eigen onvolmaaktheden. Ze vlogden en postten op de plee en in de douche, in het tuinhok en in bed en hun energie spatte van het scherm. Ze leefden zich helemaal uit.
Op een week tijd hadden ze vijfhonderdduizend IPF- volgers.

De maand daarna klom het land spectaculair naar de kop van de lijst.

Boven hadden ze alles gehoord. Het jongste kind, Wiebe, woelde en draaide, wou eruit, bedacht zich, frunnikte met zijn lappenpop, propte die in zijn mond, gooide lakens en benen in de lucht en zwalpte met zijn lakentent. Zijn energie knalde uit zijn lijf.
Het middelste kind, Auke, wiegde zachtjes heen en weer, zong steeds hetzelfde liedje en staarde naar het hertje op het gordijn. Af en toe glimlachte het. Rond haar hing een onzichtbaar web.
Het oudste kind, Senne, lag muisstil. Alle signalen boorden zich een weg naar zijn hart en mengden zich met zijn eigen angst. Hij begreep het dilemma van zijn ouders en werd overspoeld door medelijden en schuld. Senne wilde troosten en getroost worden, voelde de onrust van Wiebe en zag het mistig landschap van Auke. Zijn buik en hart leidde hem.
Senne legde zich op Wiebe en omklemde de hand van het wiegende Auke. Dan zong hij het verhaal van de ouders. Hij gebruikte woorden die geruststelden. Warme woorden die rustig maakten, die doordrongen en gaten knipten in het web van Auke. Nu wisten ze alle drie wat ze konden verwachten.

De man en de vrouw waren onrustig, die dag. Na het gewichtheffen, veinsden de man en de vrouw allebei de perfectie zonder dat de andere er weet van had. Ze veinsden en vinkten. Daarna verpakten ze de kinderen stevig in aluminiumfolie. Op het domein van De Schuiven voor Grote Problemen waren de wachttijden enorm. Zover je kon zien, rijen en rijen schuiven. Zij deponeerden hen samen in een XL schuif en checkten nog eens of alles in orde was: het scherm bovenaan waar het kind werd gescreend en waar de filmkeuze automatisch werd aangepast aan de leeftijd, de stressverlagende objecten die binnen handbereik bengelden, de sondeslang, steriel afgedekt. De keuzeknoppen knipperden.
Even keken ze elkaar aan, drukten dan op het aftelscherm, duwden de schuif dicht en haastten zich naar hun gezamenlijke Botoxbehandeling. Aan de automaat bij de slagboom pikten ze eerst St.Janskruidcapsules mee. De PF had werkelijk aan alles gedacht.

De bijzondere kinderen ook.
Hun ontsnappingsplan zat mooi in elkaar, de taken waren verdeeld. Senne, de fijnbesnaarde, zou voelen, door de schuif heen, welke wachter ontvankelijk was voor muziek. Auke was bereid om haar web af te leggen. Zij zou eerst lokkend zingen, dan onweerstaanbaar en dwingend. De onstuimige Wiebe die als enige zichzelf kon loswrikken, zou als een wervelwind het eerst uit de schuif wippen.
Alles verliep vlot. Bij de derde schuivenwachter tintelde de buik van Senne. Hij gaf het afgesproken startsein, knikte. Auke legde haar web naast zich en betoverde de wachter met haar lied. De wachter kon niet anders dan de schuif openen. Als een springveer sprong de jongste de hoogte in en gooide het onzichtbaar web over de man. De schuivenwachter verstarde en zijn woorden vielen weg. Wiebe beet de folie van de anderen stuk en ze renden hand in hand uit het domein.
Voor de XL schuif wiegde de schuivenwachter zachtjes zingend heen en weer.

Ze doken de stad in. Het felle licht van de spots, de trams en bussen die voorbijraasden als een aaneengeschakeld lint, verblindde en ontregelde hen. Iedereen was gehaast om zijn taken te vervullen. Af en toe keek iemand hen na met gefronste wenkbrauwen. Kinderen waren zeldzaam en niet geliefd en er was een uitgesproken anti-bijzondere mensen beleid. Ze voelden zich alleen. Hadden kou en honger. Ze wilden rust.
Op het einde van een lange dreef met identiek dezelfde glazen woonblokken, bleven ze staan. Het laatste huis zag er anders uit dan alle anderen. Heel hoog en smal, met geveltrapjes , rondbogen en trapeziumvormige ramen.
De buik van Senne tintelde. ’Hier woont een bijzonder iemand’, zei ze en ze trok aan de bel. De gietijzeren kat schommelde op en neer. Een grote dikke vrouw deed open. Ze had een vriendelijk gezicht. De kinderen keken hoe ze zich door de deur wrong, en zich voorover boog. Een ontzaglijke spleet gaapte plots tussen twee melkwitte, opbollende pompoenen. Ze deinsden achteruit. Ze hadden nog nooit een dikke vrouw gezien. De vrouw trok er zich niks van aan.
‘Aangenaam’, zei de vrouw, ‘ik ben de vrouw van Lange Leo. Jullie zijn kinderen, neem ik aan.’ En ze ratelde door terwijl eerst haar buik, dan haar billen terug naar binnen floepten. De deurpost kraakte. ’Lange Leo zal blij zijn met wat afleiding. Hij voelt zich helemaal niet goed in zijn vel, hé kleintje.’ Ze draaide zich om en gooide een handkus naar de reusachtige man die driedubbelgevouwen en met zeven treden tegelijk van de trap kwam. Achter zijn oren groeiden koolbladeren en zoete puntpaprika.
’Klimmen jullie maar rustig in zijn nek, maak een gezellig praatje en ik zorg voor wat lekkers’, zei de vrouw en ze slofte weg.
Toen ze na uren terugkwam, bengelde Wiebe aan zijn neusvleugels. Auke wiegde zachtjes neuriënd op zijn tong en Leo dweilde de laatste traan van Lange Leo weg. Lange Leo had gepraat en gehuild en gepraat en gehuild. Dat hij zo graag een perfect wou worden maar dat zijn sollicitatie een flop was. En ja, hij wou echt wel klimaatneutraal leven, maar wat doe je dan als rasechte vleeseter? Met stinkscheten als kanonkogels … En dan die voeten! Hoe moeilijk was het wel niet voor hem om zijn voetafdruk zo klein mogelijk te houden. Het PF front hield hem in de gaten. Wedden dat hij op de zwarte lijst van bijzondere personen stond?
Alles moest eruit. Hoe nutteloos hij zich voelde, hoe hij hunkerde naar appreciatie en diep contact. Hoe alles zijn zelfrespect had aangetast.
De kinderen hadden geluisterd, het ene al wat meer dan het andere. Ze hadden geknikt. Ze begrepen. Ze besloten samen te blijven. Ze hadden een plan.
Vanaf dan vierden de vijf IPF-ers, elke dag op Instagram hun eigen onvolmaaktheden. Ze vlogden en postten op de plee en in de douche, in het tuinhok en in bed en hun energie spatte van het scherm. Ze leefden zich helemaal uit.
Op een week tijd hadden ze vijfhonderdduizend IPF- volgers.

De maand daarna klom het land spectaculair naar de kop van de lijst.